PowrĄt na stronŕ g-Ąwn-

Tu moŹesz Âci-gn-Š raport o torturach w spakowanym zipem pliku txt [11,0 KB]

    "Miota- siŕ bezsilnie i z trudem usi-owa- chwytaŠ powietrze. Funkcjonariusze nie reagowali - nie uczynili nic, choŠ sprawia-o wraŹenie, Źe cz-owiek naprawdŕ walczy o Źycie."

    Marcus Omofuma, obywatel Nigerii si-- deportowany z Austrii, zmar- nie odzyskawszy przytomnoÂci na pok-adzie samolotu 1 maja 1999 roku. ChoŠ powody jego Âmierci s- nadal niejasne, istniej- powaŹne obawy, Źe do jego Âmierci przyczyni-y siŕ metody ograniczenia ruchĄw i skala si-y zastosowanej przez policjantĄw wobec stawiaj-cego opĄr w trakcie deportacji Marcusa Omofumy.

    Wed-ug zezna˝ ÂwiadkĄw, Marcus Omofuma zosta- przez policjantĄw zwi-zany i zakneblowany jak "zwierzŕ prowadzone na rze-", a nastŕpnie wniesiony na pok-ad samolotu. Trzech policjantĄw wcisnŕ-o go w pusty rz-d foteli z ty-u samolotu i przytwierdzi-o do foteli taÂm- samoprzylepn-. "Okleili mu taÂm- ca-y korpus i rŕce jak mumii". Gdy nadal protestowa-, policjanci zakleili mu taÂm- brodŕ i jeszcze mocniej przywi-zali do fotela plastikowym paskiem. Wed-ug zezna˝ jednego ze ÂwiadkĄw, Marcus Omofuma "miota- siŕ bezsilnie i z trudem usi-owa- chwytaŠ powietrze. Funkcjonariusze nie reagowali - nie uczynili nic, choŠ sprawia-o wraŹenie, Źe cz-owiek naprawdŕ walczy o Źycie..."

    Samolot lecia- do Sofii. Stamt-d w-adze austriackie zarezerwowa-y dla Marcusa Omofumy bilet na przelot do Lagos w Nigerii na 2 maja 1999 roku. Zanim samolot wyl-dowa- w Bu-garii Marcus Omofuma straci- przytomnoŠ. Nim zd-Źy- pojawiŠ siŕ lekarz, by- juŹ martwy. Sekcja zw-ok, wykonana w Bu-garii wkrĄtce po zgonie, wykaza-a, Źe przyczyn- Âmierci Marcusa Omofumy by-o uduszenie.

    Pikieta w Wiedniu w maju 2000 roku, w pierwsz- rocznicŕ Âmierci Marcusa Omofumy, C Semotan

    DziÂ, ponad rok po tych zdarzeniach, s-dowe dochodzenie w sprawie Âmierci Marcusa Omofumy nadal trwa. Wci-Ź nie ma jasnoÂci, w jakim stopniu trzech policjantĄw, ktĄrzy eskortowali Marcusa Omofumŕ do samolotu, bŕdzie odpowiadaŠ za swoje czyny, a to ze wzglŕdu na spĄr w kwestii przyczyny Âmierci. Druga sekcja zw-ok, przeprowadzona w Austrii, wskaza-a, Źe do zgonu Marcusa Omofumy mĄg- przyczyniŠ siŕ nie wykryty wczeÂniej atak serca.

    Dotychczasowe przes-uchania wykaza-y, Źe policjanci maj- niewielk- orientacjŕ co do metod pozbawiania wolnoÂci, jakie ich zdaniem by-y dopuszczalne podczas deportacji w maju 1999 roku. Szef wydzia-u policji ds. cudzoziemcĄw w Wiedniu zakaza- rzekomo stosowania knebli we wrzeÂniu 1998 roku i zarz-dzi-, Źe "deportowani maj- byŠ zawracani do policyjnego aresztu, jeÂli ich wydalenie moŹliwe jest tylko z jednoczesnym zakneblowaniem".

    Jednak w maju 1999 roku jeden z trzech policjantĄw oskarŹonych o udzia- w deportacji Marcusa Omofumy mia- stwierdziŠ, Źe wszyscy w jego jednostce wiedzieli o stosowaniu praktyki kneblowania zatrzymanych podczas si-owych deportacji.

    W maju 1999 roku minister spraw wewnŕtrznych wyda- rozporz-dzenie wyra-nie zakazuj-ce stosowania knebli. Amnesty International nadal zabiega o wydanie bardziej przejrzystych wytycznych w sprawie uŹywania si-y i metod pozbawiania wolnoÂci dopuszczalnych podczas deportacji.

    Czekamy na zapewnienie, Źe osoby odpowiedzialne za ÂmierŠ Marcusa Omofumy postawione zostan- przed s-dem.

    Funkcjonariusze policji torturowali dziewiŕcioletniego ch-opca zwi-zuj-c go sznurem, wieszaj-c za ramiona na porŕczy i miaŹdŹ-c mu kciuk obcŕgami. Podejrzewali go, Źe ukrad- telefon komĄrkowy. Firoz, dzisiaj dziesiŕciolatek, potrzebowa- wiele czasu, aby wygoiŠ zadane mu rany. Po tym, co przeszed-, ci-gle jeszcze potrzebuje pomocy psychiatry.

    Firoz

    W lipcu 1999 r. dziewiŕcioletni Firoz wraz ze swoim ojcem, rikszarzem, pomagali przy przeprowadzce, w trakcie ktĄrej zgin-- telefon komĄrkowy. Pod nieobecnoŠ ojca Firoza w-aÂciciele mieszkania zarzucili ch-opcu kradzieŹ, choŠ on twierdzi-, Źe nie wzi-- telefonu. Ich 25-letni syn wepchn-- Firoza do toalety i zacz-- go biŠ. "Nie przestawa- biŠ mnie po twarzy i szarpaŠ za ramiŕ. PĄ-niej z-apa- pa-kŕ i chcia- mnie uderzyŠ w g-owŕ. MyÂla-em, Źe chce mnie zabiŠ, wiŕc zacz--em krzyczeŠ. Przesta- mnie biŠ, gdy przybieg- s-siad z Źon-, znajomy ojca". Po powrocie ojciec Firoza wyrazi- swoje oburzenie i zabra- syna do domu.

    Oko-o 3-ciej nad ranem do domu Firoza weszli policjanci i aresztowali ch-opca. Zezna- on pĄ-niej, Źe zaczŕli go biŠ juŹ w domu. "Najpierw uderzyli mnie w twarz, a pĄ-niej skrŕpowali mnie sznurem tak, Źe nie mog-em oddychaŠ. Ci-gle mnie pytali, gdzie jest telefon, a kiedy mĄwi-em, Źe go nie widzia-em, znĄw mnie bili. Firoz zosta- zabrany na posterunek policji Mohammadpur Thana w Dacce. Kazano mu usi-Š na pod-odze i wyci-gn-Š nogi. Wtedy jeden z policjantĄw usiad- na krzeÂle naprzeciw Firoza. " PodniĄs- nogŕ i zacz-- z ca-ej si-y gnieŠ butem moje kolano. Bola-o tak bardzo, Źe nie mog-em potem ruszyŠ nog-. Pozostawili mnie w celi do rana. Rano wykrŕcili mi do ty-u rŕce i przewiesili za ramiona przez porŕcz. Wisia-em tak przez kilka godzin. Nastŕpnego dnia do celi wszed- policjant. W rŕku trzyma- obcŕgi. ZnĄw pyta-, gdzie jest telefon. Powiedzia-em, Źe go nie widzia-em. Wtedy on kaza- mi wystawiŠ kciuk, chwyci- go obcŕgami i zgniĄt-. Nie pamiŕtam, co sta-o siŕ pĄ-niej."

    Nikt z rodziny nie mĄg- skontaktowaŠ siŕ z Firozem, gdy by- w areszcie. W ko˝cu ojciec Firoza uprosi- lokalnego polityka o napisanie listu nakazuj-cego policji wypuszczenie ch-opca. Ojciec podpisa- siŕ odciskiem palca, poniewaŹ pisaŠ nie umia-. Rodzina Firoza zdecydowa-a nie sk-adaŠ skargi przeciwko policji z obawy przed represjami. ChociaŹ przypadek Firoza zosta- nag-oÂniony przez dzia-aczy praw cz-owieka, lokaln- prasŕ i oÂrodek rehabilitacji, rz-d nie podj-- Źadnych krokĄw w celu poci-gniŕcia do odpowiedzialnoÂci oprawcĄw ch-opca.

    "Inni ch-opcy zatrzymani na tym samym posterunku policji mĄwili, Źe bito go tak okrutnie, iŹ myÂleli juŹ, Źe go zabij-."

    Piŕtnastoletni JosÚ (imiŕ ch-opca zmieniono) zosta- aresztowany w czerwcu 1999 roku i przez dwa dni przebywa- w areszcie. W tym czasie by- tak okrutnie bity przez nie umundurowanych funkcjonariuszy policji, Źe od tej pory potrzebuje pomocy psychiatry. Wed-ug ostatnich doniesie˝ JosÚ przechodzi rĄwnieŹ leczenie j-der uszkodzonych wskutek pobicia.

    Po po-udniu 7 czerwca JosÚ wyszed- z domu w Xinguara w stanie Parß by graŠ w bingo z przyjaciĄ-mi. Jego matka, Iraci Oliveira dos Santos, zaczŕ-a siŕ niepokoiŠ, gdy nie wrĄci- na noc. Najpierw szuka-a go w okolicznych szpitalach, w ko˝cu uda-a siŕ na komisariat policji, gdzie poinformowano j-, iŹ syn zosta- zatrzymany.

    Czeka-a kilka godzin, zanim wreszcie pozwolono jej zobaczyŠ siŕ z JosÚ wieczorem 8 czerwca. Matka twierdzi, Źe syn zwija- siŕ z bĄlu i ca-y by- posiniaczony. Jeden z rĄwnoczeÂnie zatrzymanych ch-opcĄw powiedzia- jej, Źe JosÚ by- maltretowany w budynku komisariatu i na dworze, i Źe powinna jak najszybciej zabraŠ syna.

    JosÚ powiedzia- matce, Źe odk-d wyszed- z domu, Âledzi-a go policja. By- przestraszony i spad- z motoru. Policjanci zatrzymali siŕ, wymierzyli w jego kierunku bro˝, kopali go i grozili mu, Źe go zabij-. Zawie-li go w nieznane mu miejsce, gdzie znĄw go bili i mu grozili. Wreszcie zabrano go na komisariat, gdzie oskarŹono go o posiadanie ma-ej iloÂci marihuany i niewielkiego pistoletu. Wieczorem policjanci wywlekli JosÚ na korytarz komisariatu i znĄw go bili. Policjanci zmusili JosÚ do przyznania siŕ do poprzednich aresztowa˝, ktĄre faktycznie nie mia-y miejsca.

    9 czerwca Iraci Oliveira dos Santos prĄbowa-a rozmawiaŠ o zatrzymaniu syna z komendantem policji, lecz ten odmĄwi- spotkania twierdz-c, Źe by-a nieuprzejma wobec podleg-ych mu policjantĄw. Policjanci poinformowali j- przez znajomego, Źe moŹe zabraŠ syna do domu pod warunkiem, Źe nie z-oŹy skargi na jego maltretowanie. Zgodzi-a siŕ, bo zaleŹa-o jej, aby syn jak najszybciej otrzyma- pomoc lekarsk-.

    Iraci Oliveira dos Santos mia-a doŠ odwagi, by mĄwiŠ publicznie o torturowaniu jej syna, C AI

    Od czasu zwolnienia z aresztu JosÚ cierpi na problemy psychiczne i kilkakrotnie przebywa- w szpitalu psychiatrycznym przez okres od jednego do dwĄch miesiŕcy. Po feriach noworocznych, ktĄre spŕdzi- z rodzin-, jego stan psychiczny uleg- dramatycznemu pogorszeniu. 16 lutego 2000 r. zosta- ponownie przyjŕty do szpitala psychiatrycznego, gdzie nadal podlega leczeniu.

    ChociaŹ JosÚ zosta- zwolniony z aresztu pod warunkiem, Źe Iraci Oliveira dos Santos nie z-oŹy skargi na maltretowanie syna, z-oŹy-a ona oficjalna skargŕ na rŕce prokuratora. Prokurator odes-a- sprawŕ do zbadania do tego samego komendanta policji, ktĄremu podlega- komisariat, gdzie torturowano JosÚ. Iraci Oliveira dos Santos by-a tak wstrz-Âniŕta potraktowaniem jej syna, Źe zdecydowa-a siŕ na rzadki - i odwaŹny - krok: upubliczni-a sprawŕ, wystŕpuj-c w brazylijskiej telewizji. Istnieje wiele rĄŹnych doniesie˝ o brutalnoÂci policji w Xinguara. Niewiele spraw doczeka-o siŕ wszczŕcia dochodzenia, czŕsto dlatego, Źe ofiary i Âwiadkowie byli zbyt zastraszeni, by sk-adaŠ zeznania.

    Oczekujemy postawienia przed s-dem osĄb odpowiedzialnych za torturowanie syna Iraci Oliveiry dos Santos

    "Abdulhelil zosta- zabrany do miejscowego aresztu, gdzie by- okrutnie torturowany... jeden z wiŕ-niĄw widzia-, jak straŹnik poszczu- go psem."

    Abdulhelil Abdumijit zosta- zatrzymany 5 lutego 1997 roku w mieÂcie Gulja w Uigurskim Autonomicznym Regionie Xinjiang. Policjanci pobili go i zabrali do miejscowego aresztu, gdzie by- okrutnie torturowany i zmuszany do przyznania siŕ do pope-nienia "przestŕpstw" i do sk-adania doniesie˝ na znajomych. Kazano mu stan-Š twarz- do Âciany z podniesionymi rŕkoma, a policjanci bili go po plecach. Jeden z funkcjonariuszy potwierdzi- fakt zatrzymania Abdulhelila Abdumijita podejrzanego o przewodzenie demonstracji. W-adze nie ujawni-y niczego wiŕcej. Wed-ug ostatnich doniesie˝ Abdulhelil Abdumijit przebywa w wiŕzieniu prowadzonym przez 4 Oddzia- S-uŹb Budowlano-WytwĄrczych w Xinjiang (Bingtuan) ko-o Gulja, gdzie nadal jest maltretowany: jeden z wiŕ-niĄw widzia-, jak straŹnik poszczu- go psem.

    Abdulhelil Abdumijit, uliczny handlarz, by- jedn- z wielu osĄb, ktĄre wysz-y na ulice Gulja 5 lutego 1997 roku. Demonstranci nieÂli transparenty i wznosili has-a domagaj-ce siŕ po-oŹenia kresu dyskryminacji etnicznej grupy UigurĄw. Wedle doniesie˝, po kilku godzinach pokojowych protestĄw pojawi-y siŕ zbrojne jednostki policji, ktĄre aresztowa-y aŹ 500 osĄb. Nastŕpnego dnia w Gulja wprowadzono godzinŕ policyjn-, Âci-gniŕto specjalne jednostki policji i na dwa tygodnie odciŕto miasto od Âwiata. Przez kilka dni trwa-y sporadyczne protesty i zamieszki. Dziesi-tki osĄb zginŕ-o i odnios-o rany w starciach miŕdzy policj- a demonstrantami. Zatrzymano tysi-ce protestuj-cych.

    SzczegĄlnie niepokoj-ce s- doniesienia o brutalnym traktowaniu osĄb zatrzymanych w Gulja po protestach w lutym 1997 roku oraz o stosowaniu w tym regionie pewnych rodzajĄw tortur, ktĄre - wedle wiedzy Amnesty International - nie s- stosowane w pozosta-ych czŕÂciach Chin. Uderzaj-cy jest brak oficjalnych raportĄw o dochodzeniach w sprawie stosowania tortur w tym regionie, w odrĄŹnieniu od pozosta-ych czŕÂci kraju. Oznacza to, Źe w-adze albo ignoruj-, albo teŹ staraj- siŕ ukryŠ powszechne w regionie stosowanie tortur, a moŹe nawet sankcjonuj- ich uŹycie w kontekÂcie represji.

    Do roku 1949 Uigurzy, w wiŕkszoÂci muzu-manie, stanowili najwiŕksz- grupŕ etniczn- w regionie. Dzi stanowi- nieca-- po-owŕ ludnoÂci regionu. RozwĄj gospodarczy ostatnich lat "pomin--" UigurĄw, ktĄrzy skarŹ- siŕ na dyskryminacjŕ w dostŕpie do oÂwiaty i opieki zdrowotnej i szczegĄlnie wysokie bezrobocie. JednoczeÂnie polityka w-adz doprowadzi-a do powaŹnego uszczuplenia praw spo-ecznych, ekonomicznych i kulturalnych UigurĄw. Od ko˝ca lat osiemdziesi-tych w-adze wprowadzi-y rĄwnieŹ restrykcje w sferze wyznania. Zamkniŕto wiele meczetĄw i szkĄ- religijnych, za muzu-manom zatrudnionym w organach w-adz zabrania siŕ praktykowania religii.

    Wed-ug doniesie˝, do tortur najczŕÂciej stosowanych w regionie naleŹy bicie i kopanie ofiary, stosowanie pa-ek elektrycznych, kajdan zak-adanych na rŕce lub nogi oraz sznurĄw s-uŹ-cych do wi-zaniu ofiar w bolesnych pozycjach, jak rĄwnieŹ poddawanie ich dzia-aniu wysokich i niskich temperatur. Inne rodzaje tortur, stosowane wed-ug doniesie˝ wy--cznie w tym regionie - to wstrzykiwanie niezidentyfikowanych substancji powoduj-cych u ofiary zaburzenia psychiczne lub utratŕ zdolnoÂci mowy, wk-adanie sproszkowanego pieprzu lub papryki do ust, nozdrzy lub na genitalia ofiary oraz wprowadzanie ko˝skiego w-osia lub drutu do penisa.

    Oczekujemy postawienia przed s-dem osĄb odpowiedzialnych za torturowanie Abdulhelila Abdumijita

    "Jeannine by-a kilkakrotnie zabierana z wojskowego oÂrodka zatrzyma˝ do hoteli w Kinszasie, gdzie gwa-cili j- Źo-nierze."

    Jeannine Bouchez Mwayuma by-a wedle doniesie˝ ch-ostana dwa razy kaŹdego ranka i dwa razy wieczorem przez funkcjonariuszy kongijskich s-uŹb bezpiecze˝stwa. GroŹono jej Âmierci- i oskarŹano o "zdradŕ kraju". Kilkakrotnie by-a zabierana z wojskowego oÂrodka zatrzyma˝ do hoteli w Kinszasie, gdzie gwa-cili j- Źo-nierze.

    Jeannine Bouchez Mwayuma, lat 26, mieszka-a w Bukavu we wschodniej czŕÂci kraju wyniszczonej ci-g-ymi walkami pomiŕdzy si-ami rz-dowymi a oddzia-ami rebeliantĄw. Porzuci-a dom i uciek-a do stolicy, Kinszasy, chc-c unikn-Š kolejnej wojny domowej, jaka wybuch-a w sierpniu 1998 roku. Mia-a nadziejŕ, Źe w Kinszasie kontrolowanej przez si-y rz-dowe bŕdzie bezpieczna.

    Jednak 28 grudnia 1998 roku zosta-a aresztowana i oskarŹona o kontakty ze zbrojnymi ugrupowaniami politycznymi w Bukavu. Przez ponad tydzie˝ przetrzymywano j- w celi w siedzibie Conseil national de sÚcuritÚ (Narodowej Rady Bezpiecze˝stwa). PĄ-niej zosta-a przewieziona do innego oÂrodka zatrzyma˝, gdzie okrutnie j- pobito - wielokrotnie uderzano j- metalow- rur-. Oficer i kilku Źo-nierzy zabra-o j- do hotelu w dzielnicy Kinszasy, Kintambo, gdzie j- zgwa-cili.

    Jeannine Bouchez Mwayuma zosta-a nastŕpnie przeniesiona do kolejnego wojskowego oÂrodka zatrzyma˝ w Kinszasie prowadzonego przez jednostkŕ pod nazw- DEMIAP. W ci-gu nastŕpnych dni i tygodni by-a wielokrotnie gwa-cona przez starszego rang- oficera w pokojach hotelowych w Kinszasie. 17 lutego 1999 roku stanŕ-a przed s-dem wojskowym oskarŹona o zagraŹanie bezpiecze˝stwu pa˝stwa, za co grozi kara Âmierci. Od pocz-tku 1999 roku wykonano egzekucje na ponad stu osobach cywilnych i Źo-nierzach ktĄrych ten s-d wojskowy skaza- na karŕ Âmierci.

    ťo-nierz na g-Ąwnym rynku Kinszasy. Tysi-ce nieuzbrojonych osĄb cywilnych pad-o ofiar- tortur i maltretowania z r-k wojskowych si- bezpiecze˝stwa, C Reuters

    9 marca 2000 roku, przed oficjalnym zako˝czeniem procesu, zosta-a warunkowo zwolniona po og-oszeniu prezydenckiej amnestii. Zgodnie z warunkami zwolnienia nie moŹe wyjechaŠ z Kinszasy i w kaŹdej chwili moŹe byŠ ponownie aresztowana.

    Cierpienia Jeannine Bouchez Mwayuma nie sko˝czy-y siŕ na tym. Nie tylko musia-a radziŠ sobie z fizycznymi i psychicznymi konsekwencjami tortur, ale nadal nŕkali j- funkcjonariusze s-uŹb bezpiecze˝stwa, domagaj-cy siŕ od niej "us-ug seksualnych".

    Tysi-ce nieuzbrojonych cywili zosta-o poddanych torturom i innym formom okrutnego, nieludzkiego lub poniŹaj-cego traktowania od wybuchu wojny domowej we wschodniej czŕÂci Demokratycznej Republiki Konga w sierpniu 1998 roku. Podobnie jak Jeannine Bouchez Mwayuma, wielu zatrzymanych i torturowanych zosta-o oskarŹonych o powi-zania ze zbrojnymi ugrupowaniami politycznymi, ktĄre kontroluj- znaczn- cz੠pĄ-nocnych i wschodnich regionĄw kraju. Setki osĄb pad-o ofiar- tortur wskutek najs-abszych podejrze˝ o zwi-zki z takimi ugrupowaniami. NiektĄrzy zginŕli lub byli torturowani przez rz-dowe si-y bezpiecze˝stwa tylko dlatego, Źe mieszkali w regionie tradycyjnie popieraj-cym zbrojne ugrupowania polityczne. Wed-ug doniesie˝, tortury stosowane s- rutynowo w oÂrodkach prowadzonych przez wojskowe s-uŹby bezpiecze˝stwa. Funkcjonariusze rz-dowi sami nakazywali i nadzorowali torturowanie zatrzymanych.

    S-uŹby bezpiecze˝stwa podlegaj- wy--cznie prezydentowi Laurent-DÚsirÚ Kabila i nie odpowiadaj- przed s-dem. W zwi-zku z tym osoby cywilne nie maj- praktycznie Źadnej moŹliwoÂci podwaŹenia prawnych podstaw ich zatrzymania, ani teŹ podjŕcia dzia-a˝ prawnych przeciwko -amaniu wobec nich praw cz-owieka.

    Oczekujemy postawienia przed s-dem osĄb odpowiedzialnych za torturowanie Jeannine Bouchez Mwayuma

    "StraŹnicy wiŕzienni bili go do utraty przytomnoÂci powtarzaj-c, Źe wystarczy tylko, by mrugn-- okiem na znak, iŹ potwierdza stawiane mu zarzuty."

    Akbar Mohammadi zosta- aresztowany w Teheranie w lipcu 1999 roku podczas starŠ miŕdzy studentami a s-uŹbami bezpiecze˝stwa. Pocz-tkowo przebywa- w zupe-nym odosobnieniu w Towhid, w oÂrodku podlegaj-cym Ministerstwu Wywiadu, a w marcu 2000 roku przeniesiono go do wiŕzienia w Evin.

    Wed-ug doniesie˝, w okresie przes-ucha˝ skuwano mu rŕce, wieszano za ramiona i ch-ostano mu stopy kablami elektrycznymi. StraŹnicy bili go do utraty przytomnoÂci powtarzaj-c, Źe wystarczy tylko, by mrugn-- okiem na znak, iŹ potwierdza stawiane mu zarzuty.

    Po zapadniŕciu wyroku skazuj-cego na karŕ Âmierci w utajnionym procesie s-dowym Akbar Mohammadi zwrĄci- siŕ na piÂmie do szefa s-downictwa, Mahmuda Hashemi?Shahrudi, twierdz-c, Źe by- "okrutnie bity". Jego list ukaza- siŕ w kilku ira˝skich gazetach.

    Wed-ug doniesie˝, Akbar Mohammadi g-odowa- w proteÂcie przeciwko zatrzymaniu, przy czym cierpia- rĄwnieŹ na schorzenie nerki. Podobno nie zezwolono na jego hospitalizacjŕ, mimo Źe wiŕzienny lekarz kierowa- go do szpitala.

    Akbar Mohammadi w okresie studiĄw w pĄ-nocnym Iranie w roku 1998, C Komitet Koordynacyjny Ruchu Studenckiego na rzecz Demokracji w Iranie

    Akbar Mohammadi jest jedn- z setek osĄb aresztowanych po gwa-townych starciach w Teheranie w lipcu 1999 roku. Wydarzenia, jakie wywo-a-y starcia, rozpoczŕ-y siŕ 8 lipca od pokojowej demonstracji studentĄw, ktĄrzy zebrali siŕ przed domami akademickimi w proteÂcie przeciwko zamkniŕciu dziennika Salam. Zaatakowali ich uzbrojeni cz-onkowie Ansar-e-Hezbollah, ugrupowania paramilitarnego. Obecni przy zajÂciu funkcjonariusze s-uŹb bezpiecze˝stwa nie podjŕli Źadnych dzia-a˝, by chroniŠ studentĄw.

    Kilka godzin pĄ-niej funkcjonariusze s-uŹb bezpiecze˝stwa i cz-onkowie Ansar-e-Hezbollah wdarli siŕ do akademikĄw. Co najmniej jedna osoba zginŕ-a, setki odnios-y obraŹenia. W kolejnych dniach nast-pi- gwa-towny rozwĄj skali protestĄw, nasili-o siŕ rĄwnieŹ stosowanie przemocy, za zamieszki objŕ-y szereg miast na prowincji.

    W zwi-zku z wdarciem siŕ do akademikĄw 8 lipca 1999 roku sformu-owano zarzuty przeciw genera-owi brygady Farhadowi Nazari, dowodz-cemu wĄwczas s-uŹbami bezpiecze˝stwa i przeciwko dziewiŕtnastu policjantom. Podczas tocz-cego siŕ przeciwko nim postŕpowania, ktĄre wszczŕto w lutym 2000 roku, kilku studentĄw zezna-o, Źe zostali brutalnie zaatakowani przez policjŕ i ugrupowania paramilitarne.

    Akbar Mohammadi mĄg- zostaŠ aresztowany ze wzglŕdu na powi-zania z bratem, Manuchehrem Mohammadi, oskarŹonym o kierowanie zamieszkami i pĄ-niej zmuszonym do "przyznania siŕ" w ira˝skiej telewizji do wspĄ-pracy z "kontrrewolucyjnymi agentami".

    Wedle doniesie˝ Akbar Mohammadi zosta- we wrzeÂniu 1999 roku skazany na karŕ Âmierci w utajnionym procesie przed S-dem Rewolucyjnym w Teheranie, ktĄrego procedury s- sprzeczne z miŕdzynarodowymi normami dla uczciwych procesĄw s-dowych. Wyrok zosta- podobno utrzymany przez S-d NajwyŹszy, po czym decyzj- PrzywĄdcy Islamskiej Republiki Iranu zamieniony na karŕ 15 lat wiŕzienia.

    Domagamy siŕ wszczŕcia dochodze˝ w sprawie doniesie˝ o torturowaniu Akbara Mohammadi i postawienia osoby za nie odpowiedzialnej przed s-dem

    "Ch-opcy zgadzali siŕ na stosunki seksualne ze starszymi wspĄ-wiŕ-niami, poniewaŹ byli nadzy i g-odni. W zamian za swoje "us-ugi" dostawali jedzenie, ubranie i koce. Gdy pewnego dnia nie zgodzili siŕ na wykorzystywanie, zabrano im koce i wyrzucono na dwĄr. Po nocy spŕdzonej na mrozie ch-opcy pozwolili na ponowne molestowanie. "PrĄbowaliÂmy im t-umaczyŠ, Źe umr- na AIDS, ale cĄŹ mieli pocz-Š? Byli bezsilni" - tak jeden z doros-ych wiŕ-niĄw opisuje powszechnie stosowane praktyki w przepe-nionych wiŕzieniach Malawi - seksualne wykorzystywanie m-odocianych. S- oni molestowani przez starszych wspĄ-wiŕ-niĄw lub sprzedawani do domĄw publicznych.

    Dzieci st-oczone na dziedzi˝cu wiŕzienia w Zomba Central

    Gwa-ty w wiŕzieniach s- rodzajem tortur. Funkcjonariusze wiŕzienni nawet nie prĄbuj- walczyŠ z tym procederem, a wrŕcz przeciwnie, przyprowadzaj- ch-opcĄw do budynku dla doros-ych wiŕ-niĄw za 30 centĄw -apĄwki. Z bada˝ przeprowadzonych w dwĄch wiŕzieniach w Malawi wynika, Źe wiŕkszoŠ wiŕ-niĄw cierpi-cych na ropie˝ odbytu nie ma uko˝czonych 18 lat. We wszystkich wiŕzieniach panuje epidemia AIDS i niewiele zrobiono, by j- powstrzymaŠ i leczyŠ chorych wiŕ-niĄw. W najwiŕkszym zak-adzie karnym w Malawi, w miejscowoÂci Zomba, przebywa-o aŹ 120 ch-opcĄw w wieku od 12 do 18 lat. NiektĄrzy z nich oczekuj- na proces, inni odsiaduj- wyroki, czasami za tak niewielkie przewinienia jak kradzieŹ ŹywnoÂci. Pochodz- z rĄŹnych regionĄw Malawi, wielu z nich nie ma w okolicy Źadnych krewnych, ktĄrzy mogliby im pomĄc.

    Badania nad epidemi- virusa HIV przeprowadzone w wiŕzieniach Malawi przez Penal Reform Internationa wykaza-y, Źe zarĄwno przeraŹaj-ce warunki bytowe, jak brak ochrony naraŹaj- m-odocianych na naduŹycia, w tym molestowanie seksualne ze strony doros-ych, co przyczynia siŕ do wzrostu zachorowa˝ na AIDS. W kraju gdzie homoseksualizm jest prawnie zabroniony, w-adze wiŕzienne zaprzeczaj- wszelkim wzmiankom o molestowaniu seksualnym w wiŕzieniach.

    Konwencja Praw Dziecka zobowi-zuje pa˝stwa do penalizowania m-odocianych przestŕpcĄw w separacji od doros-ych (Art. 37c). ChoŠ w wiŕzieniach Malawi teoretycznie zak-ada siŕ separacjŕ m-odocianych, rzeczywistoŠ wygl-da inaczej. W wiŕzieniu w Zombie najczŕÂciej praktykowanym sposobem przemycania ch-opcĄw do cel dla doros-ych jest przeprowadzanie ich przez szpital, w ktĄrym umieszczani s- zarĄwno doroÂli jak i dzieci. Zazwyczaj wiŕzie˝ p-aci straŹnikowi za przyprowadzenie ch-opca. Funkcjonariusze wiŕzienni s- przekupni, a niektĄrzy z wiŕ-niĄw duŹo od nich bogatsi. Gdy ch-opiec przebywa poza swoj- cel-, straŹnik porywa go i przemyca go do cel dla doros-ych. Wiŕzie˝, ktĄry za niego zap-aci-, "wypoŹycza" go innym.

    Amnesty International zwraca-a uwagŕ opinii publicznej na dramat 180 m-odocianych przestŕpcĄw przebywaj-cych w wiŕzieniu w Zombie w 1998 roku i nak-oni-a wĄwczas w-adze Malawi do wspĄ-pracy z Penal Reform International w celu zbadania doniesie˝ o powaŹnych naduŹyciach wobec ch-opcĄw. Do maja 1999 z wiŕzienia w Zombie wyprowadzono wszystkich wiŕ-niĄw poniŹej 18. roku Źycia. Niestety, brak programu d-ugoterminowej reformy struktury wiŕziennictwa spowodowa-, Źe w wiŕzieniu tym ponownie umieszczani s- m-odociani, a ich liczba wci-Ź wzrasta.

    40% zgonĄw w wiŕzieniach Malawi w 1997 roku by-o wynikiem zachorowa˝ na AIDS. W ci-gu nastŕpnych 6 miesiŕcy 49% wszystkich wiŕ-niĄw chorowa-o na AIDS lub by-o nosicielami wirusa HIV. Wiŕ-niowie s-dz-, Źe nŕkaj-ce ich choroby i przedwczesne zgony s- spowodowane z-ym odŹywianiem i trudnymi warunkami Źycia.

    7 czerwca 1998 roku 16-letni Hamid Muntassir oraz jego przyjaciel Mustafa Mansour bawili siŕ na placu budowy w Azemmour, niedaleko Al-Jadidy. Gdy sko˝czyli siŕ bawiŠ, kaŹdy z nich poszed- w swoj- stronŕ. Nied-ugo potem przechodz-cy nieopodal 17-letni pasterz znalaz- cia-o Mustafy Mansoura. Hamid dowiedziawszy siŕ o Âmierci przyjaciela pobieg- zawiadomiŠ jego najbliŹszych i powrĄci- na miejsce zdarzenia, gdzie w miŕdzyczasie nadszed- dozorca budowy i grupa policjantĄw.

    Hamid Muntassir

    Policja zabra-a Hamida, pasterza i dozorcŕ budowy na posterunek w Azemmour. "By-em przes-uchiwany jako pierwszy" - powiedzia- Hamid podczas pĄ-niejszej rozmowy z przedstawicielem Amnesty International. Zaprowadzono go do odosobnionego pomieszczenia , gdzie znajdowa-o siŕ 3 - 4 policjantĄw, ktĄrzy wypytywali go o Mustafŕ Mansoura. Hamid zezna-, Źe bawili siŕ jaki czas razem, po czym rozstali siŕ i kaŹdy z nich poszed- w swoj- stronŕ. "Ale policja mi nie uwierzy-a" - powie pĄ-niej Hamid - "oskarŹyli mnie, Źe mĄwiŕ nieprawdŕ. Potem zas-onili mi oczy czarn- przepask- i kazali usi-Š na pod-odze. Žci-gnŕli mi sanda-y i zaczŕli mnie biŠ w stopy, widzia-em, Źe uŹywali do tego gumowego wŕŹa. Powiedzieli mi, Źe powinienem siŕ przyznaŠ, Źe zepchn--em swojego kolegŕ w dĄ- z wysokoÂci. Parŕ razy mnie bili i straszyli elektrowstrz-sami". Hamid powiedzia- rĄwnieŹ, Źe s-ysza- krzyki pasterza, ktĄry by- przes-uchiwany jako drugi.

    "Pierwsz- noc spa-em w jednej celi z pasterzem i straŹnikiem budynku. Ci dwaj zostali wypuszczeni nastŕpnego dnia. Ale ja by-em przetrzymywany jeszcze przez 5 dni. Codziennie mnie bito. Trzeciego dnia odwiedzi-a mnie moja matka i wuj. Raz bito mnie w obecnoÂci matki. Nie mogliÂmy swobodnie rozmawiaŠ, bo policjant by- przez ca-y czas przy nas". Hamid mĄwi-, Źe podczas pobytu w areszcie, kilkakrotnie by- prowadzony przez piŕciu policjantĄw na miejsce Âmierci Mustafy Mansoura. Policja twierdzi, Źe Hamid kilkakrotnie zmienia- swoje zeznania i w ko˝cu, po trzech dniach przes-ucha˝, przyzna- siŕ do winy, podpisuj-c oÂwiadczenie odciskiem palca.

    11 czerwca 1998 przyprowadzono Hamida do sŕdziego prowadz-cego jego sprawŕ, ktĄry zauwaŹy-, Źe Hamid z trudem utrzymuje siŕ na nogach. ChoŠ sŕdzia nakaza- obdukcjŕ, zosta-a ona przeprowadzona dopiero 26 czerwca, a wtedy nie wykryto juŹ ÂladĄw tortur. 12 czerwca na Ź-danie adwokata Hamida przeprowadzono badanie lekarskie, ktĄre wykaza-o liczne Âlady bicia, obrzŕk stĄp oraz trudnoÂci w poruszaniu siŕ. 22 czerwca rodzina Hamida wnios-a oskarŹenie o stosowanie tortur do S-du Apelacyjnego w Al-Jadida, ale nie wszczŕto Źadnego oficjalnego dochodzenia w tej sprawie. Wprawdzie Policja przeprowadzi-a nieoficjalne dochodzenie, lecz jego wyniki s- utajnione. Funkcjonariusza, ktĄrym stawiano zarzuty o torturowanie Hamida s- wci-Ź w czynnej s-uŹbie.

    20 lipca 1998 r. sŕdzia prowadz-cy sprawŕ przeciwko Hamidowi zdecydowa- o jej zamkniŕciu ze wzglŕdu na niewystarczaj-ce dowody obci-Źaj-ce. OskarŹyciel wniĄs- apelacjŕ. Proces apelacyjny Hamida Muntassir rozpocz-- siŕ na pocz-tku kwietnia 1999 i wci-Ź trwa. Zarzuty stawiane przeciw niemu s- oparte na zeznaniu, ktĄre Hamid pĄ-niej wycofa- jako wymuszone przez tortury.

Tu moŹesz Âci-gn-Š raport o torturach w spakowanym zipem pliku txt [11,0 KB]

PowrĄt na stronŕ g-Ąwn-